Amor eterno

Estando un día na biblioteca pública escribindo un relato, notei que había unha rapaza que miraba para min cada pouco. Levanteime e fun ata a súa mesa para preguntarlle se nos coñeciamos ou, de non ser así, se quería facelo.

-Para que ía querer coñecerte? – díxome.

-É que estabas a mirarme. Supuxen que te sentiches atraída por min.

-Non digas parvadas. Estaba vendo o espírito que hai sentado ao teu carón.

-Eu non vexo nada. Na mesa na que estou son o único ocupante. Voulle preguntar ao resto da xente que está aquí se tamén o ve.

Antes de que o fixese agarroume dun brazo e confesou que tiña o poder de ver espíritos. Aínda que a biblioteca estaba chea deles, o que estaba comigo foi o que lle chamou a atención porque era un tipo moi raro. Describiumo e cheguei á conclusión de que se trataba do meu pai. Morrera catro anos antes. Imaxino que me perseguía para ver en que gastaba a fortuna que herdei del, e que foi transmitida de pais a fillos durante sete xeracións.

Anos atrás cando viaxabamos en familia faciámolo por separado para non morrer nun accidente toda a estirpe, quedando sen herdeiros. Se a viaxe era en coche a min facíanme ir andando, se era en barco ía a nado, e se por exemplo había que coller un avión, mandábanme en autobús ou tren facendo traxectos que podían durar corenta horas de ida e outras tantas de volta. Sufría, mais sabía que era polo meu ben, xa que a fin de contas ía ser o herdeiro de todo porque na miña familia só herdan os homes, e eu tiña dúas irmás.

O meu pai non se fiaba de min, e unha vez morto moito menos. Imaxino que tiña medo de que perdese nas apostas os cartos que gañaron os seus devanceiros explotando xeracións de familias proletarias. Desde que fun maior de idade era un asiduo das carreiras de merda que facían no meu municipio. Nelas perdín moitos cartos.

Para quen non o saiba, as carreiras de merda eran unha tradición local. Cagaban varias persoas onde nacían os ríos e os excrementos tiñan que chegar ao mar. O primeiro que chegaba gañaba, e o último tiña que comer os dos demais. Sei que é noxento, mais sendo unha tradición hai que respectala. Finalmente a corporación municipal prohibiunas para non causar mala imaxe entre os turistas que visitaban o noso concello.

Todo iso quedara moi atrás. O que desexaba aquel día na biblioteca era ter algo con aquela moza con superpoderes. Pregunteille se podía sentar ao seu carón e respondeu que non. Entristecinme e dispúxenme a regresar ao meu sitio. Ao darme a volta agarroume de novo o brazo e dixo que na cadeira que tiña ao lado non podía poñerme porque había un espírito, mais podía sentar na que tiña diante porque estaba baleira.

Conteille toda a miña vida. O que máis lle interesou foi o moito que viaxei. Facíame moitas preguntas sobre aqueles lugares que visitara.

-Hai algún lugar do mundo que non visitases? – preguntoume cando rematei de falarlle das miñas aventuras.

-A túa cama.

-Podes vir cando queiras. Organízoche unha visita guiada.

-Agora mesmo.

Dito e feito. Recollemos as nosas cousas e marchamos para a súa casa. Fomos todo o camiño collidos da man. Nin sequera a soltei cando pasamos por un parque polo que eu adoitaba dar paseos, para acariciar os cans que se nos achegaron. Eran uns cans que xa me coñecían e viñan sempre onda min cando paseaba só. Aquela tarde ignoreinos completamente. A verdade é que me arrepentín moito porque se non fose por eles non recibiría ningunha mostra de cariño diaria. Naquel momento non quixen saber nada deles porque tiña por fin amor humano. Fun un traidor.

No cuarto da rapaza había unha máquina de escribir, e nela unha folla de papel coa seguinte frase mecanografada: “Da miña nai herdei dúas cousas: a infelicidade e a corda coa que se aforcou”. Parecéronme unhas palabras demoledoras. Aquela moza tiña talento.

-Cos meus cartos podo publicarche todos os libros que escribas – díxenlle.

-En serio?

-Moi en serio.

-Agradézocho moito. Estou tan emocionada que te vou foder brutalmente hoxe.

-Prefiro que te poñas a escribir. Temos un primeiro libro que publicar.

Desa maneira evitei foder con ela na primeira cita. É algo que trato de evitar porque ata que collo confianza coa xente non me sinto cómodo facéndoo.

En xeral nunca fun moi espabilado no referente a estes temas. A primeira vez que fodín tiña xa o carné de conducir. Dificilmente esquecerei a vergoña que pasei aquel día desastroso. Ao acabar saquei o preservativo e caeu unha boa cantidade de esperma no asento de atrás. Intentei limpalo, mais o único que conseguín foi aumentar o tamaño da mancha. Dábame tanta vergoña que o visen na miña casa que, aproveitando que estaba nun acantilado, deixei caer o coche ao mar. Coas présas esquecín dicirlle á que fora a miña amante que saíse do vehículo. Morreu afogada. Non fun á cadea porque ao pertencer á miña clase social todo se arranxa con cartos.

Pensei que se cadra a miña nova amiga podería axudarme a atopar o espírito daquela rapaza para pedirlle desculpas polo acontecido. Como non lle pedín o teléfono de contacto nin nada tiven que regresar á biblioteca para vela. Alí estaba igual que o día que a coñecín, mirando para as cadeiras baleiras.

-Quería pedirche un favor – díxenlle.

-O que sexa.

-Hai unha persoa coa que me portei moi mal no pasado. Gustaríame falar con ela para que me perdoe.

-E que queres que faga exactamente?

-Está morta. Podes axudarme a localizar o seu espírito?

-Que relación tiñas con esa persoa?

-Estiven saíndo con ela un tempo.

-Está ben. Lembras o meu enderezo? Pasa mañá ao mediodía pola miña casa e bótoche unha man con iso.

Cando cheguei atopei a porta do seu piso aberta. Entrei. Atopeina pendurada do teito do salón. Aforcárase. Na roupa tiña grampada unha nota co seguinte texto: “Ámote demasiado. Non podo compartirte con ninguén. Son moi celosa”. Non chorei nin nada. Alegreime moito. Por fin lograra algo que nunca puidera comprar con cartos: amor. Ademais ía ser eterno porque estaba convencido de que o espírito daquela moza estaría comigo o resto da miña existencia. Desde ese día cando me sento en calquera lugar procuro deixarlle un asento libre para que poida sentar ao meu carón.

Trens

Para a miña nai as notas foron sempre importantes. Ela non tivo a oportunidade de estudar, e por iso quería que a miña irmá e eu sacásemos como mínimo o bacharelato. Polo que a min respecta comecei obtendo moi boas notas desde pequeno. O profesorado confiaba que sendo un alumno tan brillante chegaría lonxe na vida. Eu quería que así fose, só que a onde quería chegar era ao fin do mundo sendo maquinista de trens.

O meu amor por eles naceu cando me regalaron un tren eléctrico. Pasaba todo o tempo xogando con el. Iso fixo que comezase a descoidar os estudos. A min non me importaba suspender porque tiña moi clara cal sería a miña profesión. Por iso non quería perder tempo estudando merdas que non me interesaban.

A miña irmá nunca destacou academicamente. Era máis ben de notas baixas e algún que outro suspenso. Normalmente sacaba todas ao acabar o curso, mais todo indicaba que ía repetir por primeira vez. Mamá díxolle que non podía continuar así, que tiña que espabilar e ir poñendo as pilas. E vaia se lle fixo caso. Foi directa ao meu cuarto para pedirme que lle deixase as pilas da miña locomotora porque ía facer non sei que historia. Deillas sen problema ningún porque eu estaba a ler unha revista sobre trens e non ía usar o meu ata máis tarde.

Cando acabei de ler fun ao seu cuarto para que me devolvese as pilas. Díxome que as gastara. Estivera hora e media utilizando o seu vibrador á máxima potencia. Pola súa culpa ía quedar sen usar o tren. Deille unha labazada e comezamos a pelexar. Empurroume, tirándome ao chan, e foi ao meu cuarto para romper a locomotora cun martelo.

Estaba tan triste que fun cunha botella de viño ata a estación de tren da cidade. Senteime nunha vía e bebina enteira. Foi unha noite moi agradable. A partir daquel momento converteuse nun costume diario emborracharme na estación.

Naquela época odiaba todo. Era un adolescente rebelde e inconformista. Tanto que incluso quixen matarme unha vez cortándome as veas. Non saíu ben a cousa. Estaba deitado borracho na vía do tren cunha navalla sobre o pulso, pensando se facelo ou non, e quedei durmido.

En clase non atendía porque ía a sempre con resaca e morto de sono. Só prestei atención cando a profesora dunha materia, que non lembro se era física ou matemáticas, puxo un problema sobre trens. O enunciado dicía o seguinte:

O tren A sae da Coruña ás 17h cunha velocidade media de 110 km/h. O tren B sae de Vigo ás 17h20 cunha velocidade media de 95 km/h. Partindo deses datos deberán resolverse as seguintes cuestións:

1)A hora e lugar exacto na que chocarán.

2)Tendo en conta que cada un deles transporta unha bomba atómica, calcular a distancia mínima á que teriamos que situarnos para ver o espectáculo sen que nos alcance a onda expansiva.

Desde ese día aquela profesora pasou a ser a miña favorita. A verdade é que me namorei dela. No exame puxo exactamente o mesmo problema. Contaba a metade da nota, e aínda que o sabía de memoria non o fixen. Decidín escribirlle unha carta de amor confesándolle o que sentía por ela.

Tres días despois díxome que a esperase ao acabar a súa clase. Foi para darme unha folla de papel co seu enderezo. Quería que pasase polo seu piso á noite para falar comigo a soas. Pediume que fose discreto.

Cando cheguei ao seu edificio vin que o portal estaba aberto. Subín as escaleira e timbreille na porta. Sorprendeulle que non timbrase abaixo primeiro. Expliqueille que estaba aberto e que despois empurrei ben a porta para que non puidesen entrar perturbados no edificio. Díxome rindo que non pasaba nada, xa que a fin de contas o maior perturbado da cidade tíñao diante dela naquel momento. Logo levoume ata o salón e sentamos nun sofá.

-Que queres de min? – preguntoume.

-O que poidas darme. Desde un simple bico a deixarme morrer nos teus brazos aos 90 anos.

-Cando ti teñas 90 eu terei 113.

-Non me preocupa a diferenza de idade.

-Polo que teño entendido gústanche moito os trens, certo?

-Si.

-Queres ver comigo a explosión?

-Que explosión?

-A do problema de clase. A semana que vén vai acontecer de verdade.

Tiña razón. Cando desde o alto dun monte vin os dous trens vindo cada un dunha dirección non podía crermo. Ía presenciar unha catástrofe de gran magnitude e sobreviviría a ela grazas ao cálculo exacto da profesora. Ademais estaba alí con ela, coas nosas mans entrelazadas, agardando pola explosión.

Sen separar as mans comezamos a conta atrás: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 e BOOOOOOOOOOM.

-Merda! – berrou  ela.

-Que foi?

-Imos morrer. Penso que fixen mal os cálculos.

Cando a onda expansiva ía chegar a nós quixen salvar a súa vida colocándome diante dela. A pesar de que cometera un erro, era unha persoa brillante e o mundo non podía perder a alguén así. A miña intención foi boa, mais iso non impediu que ela tamén morrese.

Non é que a profesora fixera un cálculo incorrecto, simplemente decidiuse a última hora cargar unha bomba máis en cada tren, sendo ese o motivo polo cal a explosión tivo un alcance maior.

Semanas despois atoparon os nosos corpos coas mans aínda unidas.

Undécimo

E se en lugar de facelo na Adina tivese nacido noutro lugar? Non é que me desguste a miña aldea, é máis ben que nunca acontece nada nela. Nin sequera o nacemento de alguén tan importante coma min alterou a paz do lugar. E quen son eu? Son un deses mozos incomprendidos, un soñador, un… Un nada. A cuestión é que nacín aquí, agora mesmo, nestas primeiras liñas. Non teño nome porque os meus pais eran tan pobres que non me puideron dar un. De feito, todos os fillos que tiveron son imaxinarios e sen nome. Sorte tivemos de non acabar nun orfanato, tal como acabaron tantas outras crianzas creadas pola imaxinación de parellas felices, que soñaban con futuros prometedores en familia. Incapaces de facerse cargo das súas criaturas, expulsáronas das súas mentes para sempre. Entre nós, os fillos deses pais pobres que tiveron o valor de quedar connosco, coñeciámonos pola orde na que fomos aparecendo neste mundo. A min correspondíame o undécimo e último lugar, e o meu nome podedes deducilo. Se non fose tan modesto interpretaría que a miña nai, ao verme por primeira vez, entendeu que non ía crear nada mellor e decidiu parar de imaxinar co apoio do meu pai.

O tempo ten o vicio de pasar. Fíxoo tan rápido que vou facer 32 anos. Din que pertenzo á xeración mellor preparada da historia da humanidade. Como podemos selo se non sabemos coser nin sachar? Pouca xente na miña brillante xeración sabe facer nada do que saben os nosos pais. Mulleres e homes, que como non foron á escola, son considerados nestes tempos modernos un grupo de persoas inútiles. E nós, adolescentes sen presente nin futuro, seica somos xenios. A miña nai non tivo adolescencia. Que carallo é a adolescencia? Ela con oito anos ía ao campo coas vacas e con trece traballaba nunha fábrica de conservas. Eu con esa idade, con trece, o que facía era ler libros de historia do século XX e soñar con conquistar o mundo. Era un rapaz parvo. Ter estudado no quinto ano do ensino primario como funciona a reprodución sexual, non me fixo mellor persoa que mamá, que quedou preñada mentalmente por primeira vez aos dezanove sen ter coñecementos de bioloxía. Eu con esa idade non quedei preñado por dous motivos: porque son home e porque aínda non tivera sexo.

A miña infancia non foi fácil. Vivía baixo a ditadura dos meus dez irmáns. A mala sorte de ser o máis novo condenoume a ser utilizado para todas as súas lerias, porque como di a lei familiar: «En ti mando eu porque es máis novo ca min». Quen máis me fodía a cabeza era Terceira, a que chegou mais lonxe na vida, a primeira en ter unha profesión aceptable. Desde que aprendeu a ler precozmente soñaba con ser profesora. A partir dese momento, e antes de converterse nunha de verdade, comezou a utilizarnos aos demais como alumnos da escola que improvisou no faiado da casa. Para nós era insoportable ter que formar parte da súa fantasía dúas horas por día. Porén, había quen asistía por gosto. Eran algúns veciños que estaban apaixonados por ela debido a súa intelixencia e beleza. Todos tiñan como único propósito vital casar con Terceira. Mais ela non quería saber nada de matrimonio nin dos homes. Tiña outro tipo de preferencias, que non tiñan nada que ver con xenitais externos. Iso só se soubo máis tarde, porque ata que chegou á universidade non se lle coñeceu vida sexual.

O día que tocou por primeira vez unha vaxina que non era a dela quedou marcado para sempre no calendario. Foi nunha tarde de outono estando na casa dunha rapaza da universidade, que desde ese día pasou a ser algo máis que unha simple compañeira. Despois de estar un par de horas xuntas voltou para o seu piso. Polo camiño contemplaba as estrelas. Nunca lle parecera lóxica a asociación entre a forma das constelacións e a súa forma. Porén, naquela noite pouco lle importaba porque parecíanlle todas vaxinas. Vaxinas grandes, medianas e pequenas iluminando o firmamento. Estrelas que seica se extinguiron hai miles de anos. Desapareceron igual que as dúbidas que tiña acerca da súa sexualidade.

Ao chegar a casa non tiña ganas de facer nada. O único que lle interesaba era seguir tocando conas. Quería tamén sentir o seu aroma e apreciar o seu sabor. Desexaba calquera cousa relacionada con elas sen importarlle o que. Pensaba en contarlles contos, levalas de paseo, alimentalas, vestilas, etc. Todo aquilo que facía de pequena coas bonecas que lle daban para xogar.

Pasou o tempo perdida nos seus pensamentos ata que se decatou de que eran horas de deitarse. Antes de durmir adoitaba ler poesía. Porén, naquela noite non se sentía cómoda lendo, e sendo incapaz de concentrarse na lectura tirou o libro ao chan. Levantouse e comezou a pisalo. Considerando que non se desafogara completamente, fixo o mesmo coas ducias de libros que tiña no cuarto. Logo colleu un corrector e comezou a borrar algunhas das palabras dos seus poemas favoritos. Unha vez secos, escribiu nos espazos en branco a palabra cona. Imaxinade o resultado: “Cando penso que te fuches, negra CONA que me asombras…”, etc…

Ela non era a única amante da literatura na nosa familia. Tamén estaba Sexto, que tiña como único interese na vida escribir contos. A súa relación con Terceira era moi hostil. Tiñan por costume ter discusións sobre se o máis importante na literatura era ler ou escribir. El desprezaba a aquelas persoas que só lían, porque as vía como simples consumidoras. Ela argumentaba que sen xente que lea non ten valor o que foi escrito, e que o premio Nobel non debería ser entregado unicamente a escritores, senón que tamén deberían concorrer a el lectores. A min parecíame unha estupidez todo o que falaban, e non lle daba demasiada importancia. O único que tiña claro era que cada noite ao ir durmir, aínda non puxera o pixama, e xa estaba Sexto sentado ao pé da miña cama para compartir comigo a súa última creación.

Os seus relatos eran perturbadores, e eu, que naquela altura era un neno de nove anos débil e inseguro, acababa por ter pesadelos. Unha noite que non me apetecía escoitalo díxenlle que estaba farto dos seus contos. «Se non che gusta paro», foi o que me respondeu el. Exactamente a mesma frase que me dixo o seu mellor amigo a primeira vez que tiven sexo con el. A primeira de moitas. Non podedes imaxinar o satisfactorio e excitante que resulta para alguén coma min foder cunha persoa real, con embigo, nacida do ventre dunha muller, e non imaxinario coma os da miña especie.

Foi o fútbol o que nos uniu. Nos meus tempos de mocidade a miña única paixón era ese deporte, e o Celta o club dos meus amores. Naquela época non podía ir ver os partidos porque eran tan tarde que non tiña como volver despois para casa. Non había autobuses nocturnos, e tiña que conformarme con velos na televisión. Tiven sorte cando foi o Celta-Benfica na copa da UEFA. Convidoume o amigo do meu irmán a ir. Hai alguén no mundo que non saiba como acabou aquel partido? 7-0 para o Celta. Formidable. Ao saír do estadio, camiñando para o seu coche, falabamos das mellores xogadas e do convencemento que tíñamos de que era imposible non gañar aquela copa. Con aqueles xogadores era posible calquera cousa.

De camiño a casa, perto de Pontevedra, díxome que como fora unha vitoria tan importante había que festexala indo de putas. Eu pensaba que non falaba en serio, e díxenlle que me parecía unha boa idea. Finalmente descubrín, cando virou á esquerda ao entrar na cidade, que falaba en serio e que íamos parar na rotonda onde adoitaban estar. Entón, asustado, díxenlle que era tarde e que non tiña sentido. El preguntoume se era homosexual, e eu, que non o tiña claro, negueino. «Entón un pouco de diversión antes de ir durmir non nos vai facer mal. O que pasa é que non teño moito diñeiro, e non vai chegar para os dous. Así que hoxe pago eu e fodes ti. No próximo partido devólvesme o favor», díxome.

Paramos na rotonda, e o amigo do meu irmán mandou entrar a unha das mulleres no coche. Inicialmente negouse porque dicía que non facía servizos en grupo. «Só vai ser para mamar a pisa do meu amigo. Non vou intervir nin mirar. Vai ser unha cousa rápida», díxolle. Nervioso e sen motivación fun con ela para a parte de atrás do coche. Espinme de cintura para abaixo esperando que aquilo acabase o máis rápido posible. A muller, vendo que a miña pirola non se puña dura preguntoume se non me gustaba. Respondinlle que si, só que estaba un pouco nervioso porque era a primeira vez que me ían facer iso. Da parte de diante chegou un riso. Esquecera que nos estaba a ver o amigo do meu irmán. Exciteime ao sentirme observado. Unha vez que tiña a pirola dura fechei os ollos e deixeime levar. Adorei aquilo aínda que non sentise ningunha atracción por quen mo fixo.

Saímos de alí e non se falou do tema ata pasados doce quilómetros, cando el parou o coche na cuneta para fumar. «Non fumas, verdade? Imaxino que non. Debería terche ofrecido un cigarro antes, porque despois dun momento de pracer o que se fai é fumar. Ti es moi novo aínda para entender estas cousas», díxome. Cando acabou de fumar mirou para min cun sorriso perverso. O seguinte que fixo foi baixar a cremalleira do pantalón, meter a man e sacar o carallo para fóra. «Agora é a túa vez», díxome. Moi asustado, aproximeime á porta tentando fuxir del naquel espazo reducido. Miroume fixamente e soltou o seguinte: «Como é? Eu lévote ao fútbol, págoche a entrada, tráiote de volta para casa, págoche unha puta para que aprendas a mamar, e ti non mo queres agradecer?».

Estaba moi enganado o tipo. Eu xa sabía como se facía unha felación, aínda que non lla fixera nunca ninguén. Practicaba cun desatascador que estaba gardado na cociña. Levábao para o cuarto de baño, e alí pegábao coa ventosa na parede á altura da miña boca. Levoume dúas semanas dominar á perfección a ciencia do sexo oral. Aínda que non necesitaba máis práctica, o vicio obrigábame a seguir facéndoo a diario. Seguín así ata que me aconteceu algo terrible. Un día sorprendeume facéndoo a miña irmá Décima, que tiña o costume de entrar sen chamar. Non podedes imaxinar a vergoña que pasei, e que aínda sinto a día de hoxe. Non me dixo nada, simplemente saíu inmediatamente como se non vise aquel espectáculo lamentable. A partir dese día comecei a soñar con ter a miña propia casa, lonxe do balbordo daquel lugar.

Os primeiros en marchar da casa familiar foron Terceira e Sexto. Grazas a iso xa non tiña que participar nos seus xogos e lerias de carácter intelectual. Aínda que prefería aquilo antes que o que chegou coa súa ausencia. Fixéronse co control do meu tempo libre os irmáns que eran máis brutos: Cuarto e Oitavo. Nese novo contexto o que me preocupaba era correr o máis rápido posible para esquivar as pedras que me lanzaban cando xogábamos a ser cazadores. Só que máis ben, eran eles os que xogaban a cazar porque eu era sempre a presa. Corría ata máis non poder e esquivaba case todas as pedras que me tiraban, ata que morto de cansazo caía ao chan. Alí recibía unha choiva de pedras, das ducias delas que levaban gardadas nos petos dos seus pantalóns.

Tiven sorte porque Cuarto madurou e deixou ese tipo de xogos, que pasou a considerar infantís. O motivo, tan ridículo como típico, foi que coñeceu unha rapaza ecoloxista. El, coa finalidade de gañar o seu amor, converteuse nun fervente defensor da natureza. Xa non quería perder o tempo connosco. Para a miña saúde física foi unha boa nova, mais para Oitavo o inicio da decadencia que o levaría á morte.

Cuarto converteuse no noso guía espiritual. Adicábase a tentar inculcarnos valores que nin sequera el entendía o suficiente como para poder transmitilos e ser coherente con eles. Escoitabámolo e ignorabámolo. Ata que chegou un día no que me fartei das súas merdas. Estaba eu a lavar os dentes sen fechar a billa, e reprochoume que estaba a desperdiciar auga. Desperdiciar? Naquel día chovía tanto que se podía inundar o mundo catro veces e media. Cegado pola ira agarreino polo cabelo, abrín a xanela e saquei a súa cabeza para fóra. El suplicaba que o soltase mentres eu non paraba de berrarlle: «Estou a desperdiciar? Estou a desperdiciar? Mira canta auga está a caer do ceo, estúpido!». Cando o soltei pensaba que aquilo acabaría para sempre, e que ao ver o lonxe que podía chegar a miña rabia xa non me molestaría máis. Estaba enganado. Inmediatamente, o que choveu foi unha morea de golpes por todo o meu corpo. O rapaz ecoloxista e pacifista abandonou os seus principios, regresando aquela besta que se divertía masacrándome a pedradas. Esqueceuse daquela rapaza que tanto lle gustaba e quixo voltar á vida salvaxe co seu compañeiro de cacería.

Tíñao difícil porque Oitavo estaba a outras cousas. O seu único interese era facerse millonario xogando ao póker. Foille ben ata que lle foi mal. Converteuse pouco a pouco nunha persoa solitaria, desgastada mentalmente por noites enteiras sen durmir e consumida fisicamente por unha alimentación nefasta. Cando peor lle ían as cousas considerou que o seu tempo neste mundo tiña que acabar porque non había lugar para un monstro coma el.

Para nós, que descoñecíamos completamente a que se dedicou durante os seus últimos meses de vida, o seu suicidio foi tan inesperado como tráxico. Ninguén notou que semanas antes de matarse vivía nun estado de depresión continuo. Como o íamos notar se co paso do tempo a nosa familia cada vez estaba menos unida? Se é que algunha vez o estivo, claro. A nosa nai non paraba de chorar e o noso pai maldicía os deuses por terlle dado un fillo enfermo. Pola miña parte, non sei a día de hoxe se eu estaba triste ou non. Simplemente non quería facer nada. Non me apetecía falar cos familiares e veciños que virían dar o pésame. Por iso non estiven no velorio nin no enterro. Resultábame unha situación difícil e triste. Demasiado para soportala sendo eu tan sensible.

Marchei voando. Aquel día decidín converterme nunha mosca e pasar o día enteiro a voar e a alimentarme de excrementos. Quería ter unha vida simple e feliz afastado do sufrimento humano. Comín moita merda, enchinme ata non poder máis. Era só sentir o cheiro e ter ganas de vomitar. Pregúntome aínda agora como é que puiden comer tanta sen que estoupase o meu diminuto estómago.

Necesitaba un descanso para facer a dixestión en condicións, así que voei torpemente ata o asento dunha bicicleta. Como non estaba afeito a voar acabei caendo nunha tea de araña que había nun dos pedais. Tiven sorte porque estaba abandonada e non había arañas nela. Aínda así, como non conseguía liberarme, pasei tres semanas preso naquel lugar. Non morrín de fame porque me alimentara moi ben previamente. O único que desexaba era que viñese algunha araña para acabar con aquel tedio que supuña non poder facer absolutamente nada.

Finalmente reparei en que se conseguira converterme nun insecto podería facelo en calquera cousa que desexase. Como dispuña de moito tempo pensei ben naquilo que quería ser, co fin de evitar outro infortunio. Para continuar a viaxar pasei a ser unha pedra redonda da praia, para que me levase o mar con el. Foi xenial todo ata que, continuando con esa mala sorte que teño, fun apañado. Estaba de novo preso, e desta vez podía ser para sempre. Acabei formando parte do muro dunha leira. Comecei a aceptar a miña nova situación porque estaba cansado e sen forzas para continuar a loitar. Se tiña que acabar así os meus días, non me ía resistir. Co tempo acostumeime ao bucolismo daquel lugar. Se non fose por un can que mexaba dúas ou tres veces por día na parte na que estaba, non me importaría pasar a eternidade vendo como pacían as ovellas.

Farto de cheirar a mexo, decidín transformarme noutra cousa. Quería ser un verme, que con sorte acabaría por tornarse unha linda bolboreta. Logreino, e atopábame nun lugar con outros da miña especie. Estaban a alimentarse dun cadáver. Fun sempre aberto a probar novos sabores, así que non tardei en acompañalos.

—Mmm, que cousa mais saborosa! — dixen falando só.

—O fígado está bo. Mais o que mellor sabe son os ollos. Vai alá que igual queda algo — díxome un dos vermes que me escoitara.

Cando cheguei á cabeza decateime de que aquel era o corpo do meu irmán Oitavo. Nunca me vira nunha situación como aquela. Fiquei inmóbil durante un tempo. Inmóbil igual ca sempre. Como cando estaba preso na tea de araña, cando formaba parte do muro, cando a miña irmá me castigaba de pé contra a parede por facer mal as tarefas da súa escola imaxinaria, ou cando era apedrado cruelmente polos meus irmáns.

Finalmente decidín actuar con lóxica, porque iso de andar a mudar seguido tiña que acabar. O que desexaba era ser o meu irmán para ter ese sabor tan delicioso. Aquela foi a miña transformación definitiva. Fun comido polos vermes e desaparecín para sempre.

Dos once que éramos, os nove restantes continuaron coas súas vidas como se non tivese acontecido nada. Por respecto aos mortos non se falou máis sobre nós.

Terceira e Sexto tampouco foran ao funeral de Oitavo. No seu caso porque estaban demasiado ocupados coa súa independencia. Independizáranse de nós, do núcleo familiar, mais non podían vivir o un sen o outro. O que os enchía de verdade eran as súas ridículas discusións literarias. Por iso decidiron ir vivir xuntos. Sendo xente intelectual escolleron Compostela, a única cidade que podía acoller dúas mentes abertas e cultas como as súas.

Dos dous, o máis popular no barrio era Sexto, que era coñecido polo seu exhibicionismo. Como era un gran admirador das pinturas dunha artista que se adicaba a facelas e vendelas na rúa, pediulle un día que o retratase espido. Cada noite ía ata a súa casa. A muller, que gozaba moito da súa compañía e de escoitar os seus contos, facía o posible para demorar a conclusión do retrato. El chegaba por volta das dez, espíase e posaba. Resultáballe tan poético o momento, que cando a pintora daba por finalizada a sesión diaria non se vestía para non estragalo. Coa roupa na man voltaba para casa sen importarlle o que puidese pensar quen o vise. A fin de contas para el as persoas que esconden o seu corpo non son xente sincera, e non paga a pena molestarse polas súas miradas censuradoras.

Terceira sentíase baleira. Estaba frustrada por non encontrar unha muller que quixese ter unha relación con ela, ou simplemente unha cabeza para ter entre as pernas esporadicamente. Entón decidiu tomar unha desas decisións extremas tan comúns na nosa familia.

—Sexto, sabes facer empanadas? — díxolle un día ao noso irmán.

—Eu? Sei compralas.

—É que quería que me fixesen unha especial.

—Encárgaa nunha panadería.

—Non, non. Ten que ser feita na casa.

—Pois non sei, chama á casa dos vellos para que cha fagan.

—Non pode ser.

—A que vén tanto misterio?

—Estou farta de ser indiferente para o mundo.

—E queres matar as penas cunha enchenta de empanada?

—Non, quero que fagan unha coa miña carne. Vai ser o maior acto de galeguidade posible. Serei eternamente coñecida. Non haberá adolescente que non teña unha camisola coa miña cara impresa nela. Por fin serei respectada.

—Paréceme unha idea tan brillante que non entendo como é que non se me ocorreu a min para escribila nun conto. Non sei facer empanadas mais podo aprender rápido vendo vídeos en internet. Vou preparar a cea. Despois na mesa cóntasme máis cousas sobre o teu proxecto.

Que opinaría Primeira se coñecese o plan extravagante de Terceira? Ela, como primoxénita, era a máis crítica e protectora co resto dos irmáns. Ao aceptar o tipo de educación tradicional que recibiu, era moi controladora coas súas irmás. Non deixaba que se lles achegase ningún home. A Terceira parecíalle ridículo, especialmente a partir da época na que reafirmou a súa sexualidade, porque non tiña ningún interese en deitarse con rapaces.

O que máis inquietaba a Primeira era o sexo prematrimonial. Ata que non atopase un bo marido non tiña pensado entregar a súa flor, á cal chamaba cariñosamente «chorima». Ela era unha rapaza xeitosa e con moitos pretendentes. Incluso tivo algún que outro mozo que deixou pola impaciencia que tiñan por levala aos campos de millo. Os anos pasaron, e xa non tiña máis pretendentes que rexeitar. Igual que a nosa irmá Terceira, tamén se sentía soa. Estaba decidida a deixar que alguén cortase a súa «chorima» e, obedecendo tamén ao seu suposto instinto maternal, que depositase nela a semente viscosa que lle enchese o útero de vida.

Para iso pensou en Buxo, o rapaz máis insistente de todos, o que lle declarara amor eterno na escola. Cando anos máis tarde contactou Primeira con el para que se deitase con ela, daba chimpos de alegría porque por fin o seu soño ía ser materializado. Era o seu momento e nada ía impedirllo. Nin sequera o feito de posuír unha muller traballadora, tres fillas obedientes, un can de caza e doce vacas leiteiras. Non quería pensar na felicidade que lle daba ter unha vida tan plena porque tiña medo de que iso afectase á súa excitación, e non fose o amante que Primeira esperaba.

A miña irmá quería que a cita fose nun campo de millo, durante a época na que as plantas tiñan unha altura considerable. A suficiente para ocultar os amantes nos momentos de maior intimidade. Foder entre o millo, unha tradición secular que influíu na maneira de cultivalo. Inicialmente o espazo deixado entre as plantas era menor, case inexistente, como aínda se cultiva nas aldeas máis puritanas do norte do país. Co avance do tempo foise ampliando para a comodidade dos amantes.

Buxo levaba séculos sen ter sexo nun lugar que non fose unha cama, e consideraba que non tiña idade para andar a foder entre vexetais. Entón propúxolle que se visen na súa casa aproveitando que os domingos a muller e as fillas van á misa. Primeira non aceptou porque tiña a teima de que a mellor maneira de perpetuar esta raza de xentes que copulaban no medio dos cereais que despois comían, debía ser ao aire libre.

De camiño á leira que lles parecía máis afastada da curiosidade de quen por alí puidese pasar, Terceira explicoulle a Buxo o que esperaba del. O que o convenceu definitivamente foi que lle prometeu que non ía esixirlle ningunha responsabilidade respecto ao froito daquel encontro.

—Por que eu? — preguntou Buxo.

—Porque tes dúas fillas. Iso significa que es fértil. Ademais lémbrome do de Celtia.

—Celtia?

—Si. De cando erades novos e abortou. Tamén de como a deixaches tirada despois de utilizala como se fose un xoguete. Nin sequera a acompañaches ao hospital.

—Como raio sabes iso?

—Porque era a miña mellor amiga. Non te lembras? Entre nós non había segredos. Mais non che gardo rancor porque a fin de contas eu tamén deixei de falarlle. Parecíame unha indecente por andar a foder sen estar casada. Agora tanto ten. Éramos os tres novos, e non sabíamos como actuar ante as adversidades da vida.

—Antes de continuar quero que saibas que deixei de andar con ela porque o seu pai ameazoume con cortarme os collóns. Como é a parte que máis aprecio do meu corpo desde que descubrín a súa función, non quixen ter problemas.

—Os homes sodes a cousa máis absurda do planeta. Se non fose polas mulleres hai millares de anos que estariades extintos.

—Son o mellor home de toda a comarca.

—Se ti es o mellor home da comarca eu son Miss Universo.

—Miss Universo Paralelo.

—Déixate de lerias e imos ao asunto — díxolle cando xa estaban no medio da leira.

Buxo desexaba deitarse con Primeira desde que chegou á escola co peito desenvolvido logo dunhas vacacións de verán. Estaba moi contento porque por fin chegaba a súa oportunidade, que esperaba que non fose a única. Quixo tomar a iniciativa, mais ela, querendo dirixir todo proceso, mandouno deitarse no chan e axeonllouse sobre el á altura do seu pene. Cando estaba o suficientemente duro introduciuno na súa vaxina. En ningún momento se queixou pola dor, cousa que sorprendeu a Buxo, que se sentía enganado porque estaba convencido de que iso era mostra de que non era virxe e de que moitos outros gozaran daquel corpo. Ademais era sospeitoso que unha muller sen experiencia sexual fose tan hábil. Aquilo fería o seu orgullo masculino, mais non lle deu demasiada importancia porque a fin de contas estaba a cumprir un soño da adolescencia. A miña irmá, autodidacta coma min, aprendera practicando coa almofada.

Primeira díxolle a Buxo que non se preocupase por ela, que non esperase a que chegase ao clímax porque non era necesario. Non quería recibir pracer, simplemente que a preñase. Comezou a moverse cada vez máis rápido coa intención de acabar o antes posible. Quería ter vida dentro dela, e mentres fodían pensaba en como ía chamar a aquela criatura. Buxo simplemente quería que aquel momento non acabase nunca por se aquela era a única oportunidade que tiña na vida para poder estar con aquel volcán. Igual non é esa a palabra acertada para esta metáfora, porque era outro o volcán que estaba a piques de rebentar. A lava de Buxo ardía a temperaturas extremas no interior dos seus testículos, e era inminente o seu ascenso para o mundo exterior, a pesar dos seus esforzos por tentar que non finalizase tan rápido o acto sexual. Tiña o seu amor da adolescencia enriba, e soñara tantas veces con aquel corpo perfecto que aproveitaba para percorrelo coas súas mans. Ela deixábase tocar porque sabía que iso íao excitar aínda máis.

«Que estás a facer, estúpido?», berrou unha voz no interior de Buxo. Decatouse de que aquilo que estaba a facer era repugnante. Sentíase egoísta. Para el, que era fillo de nai solteira, resultáballe cruel que a crianza que nacese dese encontro fose criada sen pai. No momento exacto en que sentiu que os seus soldadiños se dispuñan a saír, separouse de Primeira, abandonando os seus valentes paracaidistas á súa sorte no monte de Venus. Ela deulle unha chapada e reprochoulle que aquilo non era o que falaran. Levantouse e foise lavar ao río que contornaba a leira. El, que conservaba a calma e era capaz de pensar racionalmente, díxolle por experiencia propia que non se lavase con auga porque o esperma ao entrar en contacto con ela solidifica, e crease unha especie de goma que despois non ía poder eliminar dos pelos facilmente.

Non ter aínda pelos no peito era algo que inquietaba a Décimo, outro dos meus irmáns, e aos seus amigos. Sentíanse pouco homes porque segundo o seu pensamento adolescente non eran atractivos para as mozas da aldea. Pensaban que preferían homes cubertos de pelo por todo o corpo. Aínda que el era o máis próximo a min en idade, non quería andar comigo porque me consideraba un rapaz pouco interesante. Non quería que os seus amigos o abandonasen pola miña culpa.

No seu grupo de amizades había un rapaz que se chamaba Roi. O seu pai, chamado Lois, marchara do país na procura de mellores condicións económicas para poder manter a súa familia. Unha vez no estranxeiro traballou arreo, gañou moito e enviou case todo para casa co fin de que a muller fixese unha boa xestión. Quería que o fillo tivese unha vida mellor que a que eles tiveron. Nos seis anos que pasou fóra, só puido ver a Roi en catro ocasións contadas. Moitas veces pensaba que por ese motivo era un mal pai, e que é era mellor ser pobres e felices a vivir tan afastados. A maioría das noites tiña pesadelos nos cales se reproducían episodios da súa propia infancia. O pai de Lois tiña o costume de chegar bébedo a casa cada noite, aínda que algunhas nin sequera aparecía ata o día seguinte (esas eran as mellores noites), e repartir hostias a quen se lle puxese por diante.

Lois considerábase un bo pai porque nunca lle dera unha malleira ao fillo. Cando viu que xa xuntara o diñeiro suficiente para abrir o seu propio taller mecánico na nosa aldea, voltou. Con el tamén viñeron os pesadelos, que parecía que non o querían deixar gozar da súa nova vida feliz coas persoas que amaba. Vivía obsesionado polas dúbidas de se realmente era ou non un bo pai. Finalmente chegou á conclusión de que como pasou pouco tempo con Roi, e non participou activamente na súa educación, era mal pai. Logo de pensar durante semanas decidiu que o mellor que podía facer era matalo porque así deixaría de selo.

Lembro que houbo unha grande conmoción na aldea. Ninguén comprendía nada. Nós soubemos o que sucedeu ao día seguinte, pouco despois de chegar á escola. Ese día deixáronnos saír antes e tamén nos dixeron que no seguinte non habería clase. Nós, eu, e os meus irmáns que aínda estaban na escola, regresamos camiñando a casa porque a nosa nai aínda estaba na fábrica a esas horas. Os irmáns máis vellos, que sabían que o rapaz era da nosa idade, preguntáronnos a min e a Décimo se o coñecíamos e se tíñamos boa relación con el. Claro que si, era o mellor amigo de Décimo.

Agora é moi fácil describir todo o acontecido. Porén, naquela época, os máis novos da casa non sabíamos exactamente en que consistía a morte. Os seus compañeiros da escola, entre os cales estaba o meu irmán, non falaban doutra cousa. Tiñan diferentes versións do que acontecera. A única certeza era que o seu amigo xa non ía ao colexio. A todos eles dixéronlles nas súas respectivas casas que Roi fora para o ceo. Esa era a versión oficial. Nos días seguintes mirabamos todos para arriba buscándoo entre as nubes. Se non fose por un rapaz máis vello que nos dixo que onde realmente estaba era no cemiterio, podíamos pasar toda a vida a buscalo. Inicialmente resistiámonos a crelo, mais cando nos levou ata o seu nicho, onde puidemos ver unha foto del e o nome escrito nunha lápida, convenceunos. Sen lugar a dúbidas estaba preso alí dentro. Aquilo só podía tratarse dun castigo das persoas adultas, os animais máis malvados do planeta. Por que lle terían feito aquilo a un rapaz inocente e bo? Saímos a correr do cemiterio por medo a que esa persoa ruín estivese a vixiar o lugar e fixese o mesmo connosco.

Unha vez fóra do recinto comezamos a organizar o seu rescate. Si, por primeira vez na miña vida estaba a facer algo co meu irmán e os seus amigos. Non podía permitir que a miña covardía me excluíse do grupo. Ademais ninguén, por moi adulto que fose, podía privar da liberdade ao noso amigo. Foi el, mais podería ter sido calquera de nós. Fomos ata a casa máis próxima e collemos todas as ferramentas que nos pareceron útiles para a misión. Reunidas as armas regresamos ao cemiterio. Destruímos a parede e sacamos unha caixa de madeira pesada. Abrímola e comezamos a notar un cheiro a podre moi desagradable. Un dos nenos exclamou: «Mimadriña, Roi, ducharte nunca foi o teu!». Tiña un aspecto terrible e non se movía, posiblemente porque pasou demasiado tempo alí metido. Necesitaba que lle practicasen con urxencia a reanimación cardiorrespiratoria. Ninguén se ofreceu voluntario. Para os presentes, os nenos que no futuro ían ser eses adolescentes que lamentaban non ter pelo no peito, que o primeiro bico das súas vidas fose a un home era inaceptable. Decidimos abandonar o lugar porque tíñamos o convencemento de que acabaría levantándose e indo para casa polos seus propios medios.

Polos seus propios medios por fin conseguiu Sexto entender a ciencia das empanadas, despois de dez meses experimentando.

—Chegou o momento, irmanciña! — díxolle cando sentiu que estaba preparado.

—En serio?

—Moi en serio. Ata fixen unha receita.

—Déixame ver.

EMPANADA DE TERCEIRA

1 kg de fariña.

1 taza de auga.

25 gramos de lévedo.

1 cebola.

1 pemento.

1 brazo de Terceira.

1 bote enteiro de salsa de tomate.

Aceite.

—Enganáchesme!

—Como?

—Dixeches que sabías facer empanadas.

—Sei! Como non vou saber? Levoume o seu tempo mais aprendín.

—É imposible facer unha empanada con esa receita.

—Ten fe en min, Terceira. Cantas empanadas fixeches ti na túa vida?

—Ningunha.

—Pois entón non te queixes. Sei como se fan.

—É que estou nerviosa. Hai meses que espero este momento.

—E eu alégrome de poder axudarche. Isto vai ser histórico.

—Ser un ingrediente dunha empanada é o maior acto de galeguidade posible.

—De máis de unha, ehh! A primeira vouna facer coa carne do brazo. O resto do corpo deixareino no conxelador.

—E que vas facer cos ósos?

—Non o sei. Darllos a un can?

—Non parvo! Aproveita e fas un caldiño con eles.

—Que boa idea! Ti si que sabes! Es a máis galega!

Ao recibir o primeiro golpe de machada na testa, Terceira caeu ao chan. Despois aínda levou uns cantos golpes máis, enchendo o chan da cociña de sangue. Sexto quedou inmóbil vendo aquela desfeita, intentando comprender o que estaba a acontecer. A cara de preocupación e dúbida foi mudada de repente por unha de satisfacción. Satisfacción porque a el só, sen axuda de ninguén, ocorréuselle unha idea que tería agradado moito á nosa irmá: facer filloas co seu sangue.

Todo isto é unha mostra das cousas que pasan a diario na miña aldea e no meu país, lugares nos que nunca acontece nada digno de ser contado.

 

Autopsia

Rematou 2016. Outro ano no que non recibín o Nobel de literatura. Con este xa van… Cantos? 4, 5, 6? Aínda por enriba este último déronllo a un cantante que nin sequera sabemos se as letras das súas cancións foron compostas por el. Non desconfiarei porque a fin de contas calquera podería ter escrito tamén os meus relatos.

Realmente non me importa moito gañar ese premio. Comecei a escribir porque non teño amizades ás que contarlle as cousas banais que me acontecen. Entón nárroas aquí de maneira esaxerada para que pareza que teño unha vida emocionante. Con iso é suficiente.

Normalmente aproveito as horas que estou en clase para escribir. Non se me ocorre nada máis produtivo que facer nese tempo que nos fan desperdiciar.

A miña experiencia universitaria non está sendo como agardaba que fose. As clases resúltanme soporíferas. Agora mesmo estou nunha na que a profesora está a falar de Orfeo mentres eu loito por non caer nos brazos de Morfeo. Non creo que aguante demasiado, así que fago calquera cousa para distraerme. Por exemplo observar ao resto da xente que está na aula e mirar cada pouco para o reloxo. Isto último lévame a desesperarme aínda máis ao ver o lento que avanzan as agullas. Parecen de chumbo.

Non debería queixarme porque polo menos podo estudar grazas ao sacrificio que fan os meus pais. Son o único fillo ao que lle permitiron ir á universidade. O resto teñen que traballar na casa e na leira. Confían na miña intelixencia para sacarnos da miseria.

Somos pobres. Temos unha casa pequena na que vivimos unha bisavoa, dous avós, dúas avoas, a nosa nai, o noso pai, un tío, cinco irmás e tres irmáns. Para durmir aínda nos amañamos, mais compartir o cuarto de baño é o peor de todo. Coincidimos sempre nel catro ou cinco persoas ao mesmo tempo. Incluso temos que usar a bañeira de dous en dous.

Unha das poucas lembranzas que teño da infancia é dunha noite que estaba na bañeira cunha tía que xa non vive connosco. Eu duchábame e ela cortaba as veas e morría.

Como vos comentei antes, non teño amizades. Por sorte existe internet, lugar no que abunda xente decadente á que non lle molesta que eu tamén o sexa.

Coñecín a unha muller nun foro, no que o tema máis discutido na semana na que me rexistrei era se preferiamos morrer fodendo ou foder morrendo. Eu non dei a miña opinión porque nin morrera nin fodera. Como tiña moita curiosidade mandeille unha mensaxe privada para que me dese algunha información sobre ambas cuestións. Sorprendentemente respondeume.

Collemos moita confianza enseguida, tanta que me convidou ao seu traballo. Era forense. Por iso sabía tantas cousas sobre a morte. Estaba tan emocionado que aceptei. Nunca vira unha persoa morta e pensei que podería ser unha experiencia incrible ver como a abrían para sacarlle os órganos e todas esas cousas que imaxino que se fan nas autopsias. Mais logo arrepentinme por aceptar a invitación porque comecei a pensar que se cadra aquilo era unha trampa, e o corpo que ía abrir sería o meu.

Quería cancelar a visita, mais antes de tomar unha decisión conteillo todo a Sara, unha compañeira da universidade, para que me aconsellase. Díxome que non pensase cousas raras, mais que tivese coidado porque aquela rapaza tiña pinta de estar namorada de min. Segundo ela aquilo podería acabar moi mal.

-Como de mal? – pregunteille.

-Podedes comezar unha relación monogámica. Esas relacións son terroríficas, se cadra peores que ser asasinado.

-Tes razón. Aínda así creo que é unha oportunidade única. O que temo é que poida perder a pouca cordura que teño se presencio como destripan a alguén. Se é que aínda teño algunha, claro.

-Non vaias.

-Vas vir correndo para impedirmo? Chegarás pouco antes de que entre para dicirme: “Esa persoa morta que van destripar non merece o teu tempo. Ven comigo. Eu quérote de verdade. Por favor, ven”?

-Síntoo moito, mais só me interesas como amigo.

Non aparecín na autopsia. Pasei unha semana enteira na casa chorando porque Sara non me quería. A forense chamoume varias veces e mandoume unhas cantas mensaxes. Ignoreina.

No día seguinte decidín que tiña que deixarme de parvadas e mudar a miña vida. A mellor maneira de facelo era centrarme nos estudos. A miña familia necesitábame e non podía decepcionala.

Pasaba o tempo na biblioteca a estudar. Bah, realmente dedicábame a mirar para a xente. Quen chamou a miña atención foi unha rapaza que tiña un deses bolígrafos de catro cores. Non me resultou difícil inventar unha escusa para falarlle.

-Desculpa, por casualidade non terás un bolígrafo de catro cores? É que estou facendo unha cousa e necesítoo – díxenlle.

-Teño un, si. Que tes que facer?

-Unha cousa de literatura.

-É para escribir un relato?

-Como sabes que escribo?

-Porque vin algunha desas merdas que pegas pola rúa cos teus textos. Como tiña curiosidade busqueite en internet. Cando lin todas esas estupideces que dicías nas entrevistas sobre que non che gustaba a literatura comecei a odiarte.

-A odiarme?

-Si. O meu soño é ser escritora. Teño moitas ganas de publicar o meu primeiro libro. Paréceme frustrante que unha persoa coma ti, que menospreza a literatura, poida publicar e vivir disto, e eu que teño ese obxectivo desde nena non poida publicar. Es un estúpido.

-Eu non vivo disto.

-Non?

-Non, de feito perdo cartos.

Expliqueille ben o que fago e mudou a idea que tiña sobre min. Desde aquel momento comezamos a falar habitualmente.

Unha mañá que estaba na biblioteca mandeille a seguinte mensaxe: “Estou na biblio lendo unhas merdas para clase. Podes vir se che apetece. É o plan perfecto: ti, eu, moitos libros e xente chapando. Que pode saír mal?”. Aos dez minutos apareceu na biblioteca.

No momento que por fin me decidín a bicala aconteceu algo terrible. Houbo un tremor de terra que fixo que se derrubase o teito da biblioteca. Por sorte deunos tempo a meternos debaixo dunha mesa e salvarnos. De toda a xente que estaba no lugar só sobrevivimos nós e unha moza. Botamos alí tres semanas alimentándonos de cadáveres de chapóns.

Cando xa non había máis corpos para comer díxenlle á miña amiga que tiñamos que matar á outra tipa para alimentarnos. Respondeume que iso non era posible, e logo colleu o seu bolígrafo de catro cores e espichoumo no corazón. No tempo que botamos entre os escombros namorárase da rapaza e non ía permitir que lle acontecese nada.

Xusto cando ían comezar a comerme apareceu un equipo de salvamento. Levaron todo o que sobrou da xente morta para que nos fixesen autopsias.

Ao final acabei nas mans daquela forense da que vos falei antes. Cortou o meu corpo en moitos anacos e gardouno nun lugar onde ninguén puidese atopalo. No fin de cada xornada laboral levaba un anaco para a súa casa. Alí cosíaos ata que tivo o corpo completo. Comezou a usarme como se fose un peluche. Durmía todas as noites comigo menos cando traía amantes a casa. Cando acontecía iso metíame debaixo da cama.

Meses máis tarde botou moza e pediulle que fose vivir con ela. Tiña que desfacerse de min porque xa non me necesitaba. Deixoume tirado diante da casa da miña familia.

A miña nai pensou que o único para o que podería valer nese estado era como espantallo. Crucificado no medio da leira fun de gran utilidade para a familia. Grazas a min os paxaros non se achegaban e as colleitas foron mais abundantes. Seguían sendo pobres, mais estou satisfeito porque puiden axudarlles a pasar menos fame.

Galletas

Bótote en falta. Moito. O teu recordo asfíxiame. Choro sen parar e seco as bágoas co teu xersei. Aínda cheira a ti. Conserva aquel arrecendo a pólvora do día que te perdín para sempre.

Nunca me perdoarei o erro que cometín. Se prestase máis atención ao que fago non che tería enviado, cando estaba a preparar un atentado coas miñas camaradas revolucionarias, un paquete bomba co cal pretendiamos causar danos na embaixada norteamericana, en lugar dunha caixa das túas galletas favoritas. Aquel era o meu presente polo teu aniversario. Espero que polo menos foran aproveitadas por quen fose que as comeu.

Amigo

Aínda non levei o meu segundo libro á imprenta e xa estou a escribir un novo. Fágoo porque as persoas creativas temos como deber principal sacrificar o noso tempo libre escribindo para quen di ler.

Estaba a darme un baño pracenteiro, e tiven que interrompelo pola chegada da inspiración. Na bañeira pensei en facer un conto sobre uns amantes heterosexuais que logo de catro meses véndose están nun día de choiva na cama. Espertaron tras unha noite de paixón salvaxe, e falan sobre o pasado e o futuro.

-Agora que sei que me amas é o momento de ter unha relación máis libre e andar con outras persoas – dixo o rapaz.

-E logo? Queres estar con outras? Non tes suficiente comigo?

-Non é iso. Estou a falar sobre a posibilidade. Non ten que ser algo inmediato. Imaxina que coñeces unha persoa interesante coa que che apetece estar. Non quero que desperdicies oportunidades.

-Véxoo innecesario.

-Nunca pensaches en estar con dous homes que te penetren ao mesmo tempo? Un por aquí, e outro por aquí – dixo introducíndolle a punta de dous dedos primeiro na vaxina e despois o ano.

-Pode ser. Mais por que non ías ser ti un deles?

-Porque son pésimo no referente a coordinación. Por iso nunca conseguín tocar nunha banda.

Escribir sobre sexo dáme fame. Porén, non perdo nin un segundo alimentándome. Antía, a miña parella, insísteme en que debo comer máis porque desde que saíu o meu primeiro libro perdín sete quilos. As boas críticas que recibiu deron vitaminas ao meu ego, e desde ese momento escribo compulsivamente descoidando a miña alimentación.

Para tentar axudar foi pasar unha fin de semana ao meu piso, prohibíndome escribir se non comía antes. E eu, coa experiencia dunha infancia na que non me deixaban levantarme ata comer o último chícharo do prato, tiraba a comida debaixo da mesa cando Antía non estaba a ollar para min. Unha vez que vía o prato limpo deixábame regresar ao meu universo narrativo. Despois, cando ela ía ao baño, voltaba á cociña e limpaba rápido todo para que non o descubrise. Finalmente tiraba a comida pola xanela para que a aproveitasen os bechos.

Iso aprendino de Marta Silva. Imaxino que a maioría das lectoras, sendo xente nova, non a coñecedes. En 1997 foi condenada polo asasinato de dous amigos. Convidáraos un día a cear na súa casa, preparando a comida con entusiasmo e cariño, e acabou decepcionada e odiándoos ao ver que non aparecían. O motivo do seu atraso foi un accidente de tráfico que sufriron de camiño á cita. O exceso de velocidade fixo que ao apañar unha curva na ponte da autoestrada caesen dunha altura de setenta metros.

Sobreviviron, mais non puideron avisar á súa amiga porque en 1997 as comunicacións non eran coma as de hoxe en día. Nos campos de millo nos que caeron non había ningún teléfono público. Dúas horas e media despois da hora marcada, dando por feito que non recibiría a tan desexada visita, Marta abriu a xanela e tirou fóra toda a comida. Pouco despois, arrepentida, quixo recuperala pensando que se cadra aínda chegarían. Só tiña que lavala un pouco e quecela de novo. Deu a volta enteira ao edificio, e cando chegou viu que estaba chea de formigas. Sentiu unha enorme satisfacción ao ver como aqueles bichiños valoraban o alimento que preparara.

Semanas despois de que os seus amigos saíron do hospital convidounos de novo. Quería vingarse porque consideraba que un accidente tan simple coma aquel non era motivo suficiente para non aparecer. Preparou unha sopa chea de somníferos, e cando caeron nun sono profundo arrastrounos ata un curruncho da casa. Alí comezou a cubrilos coa terra que comprou en cantidades industriais para crear no seu apartamento o fogar das súas novas amigas, as formigas. Os convidados ían ser o alimento da colonia. Era o plan perfecto, e pensaba que ninguén ía descubrilo. Porén, a policía atopou os corpos poucos días despois de que os familiares denunciasen a súa desaparición.

Esquecín comentarvos que por causa da emoción de ter ideas para un conto novo aínda non me vestín. Escribín todo o anterior espido e coa persiana subida, sendo visto por toda a xente que pasaba por diante. Especialmente por un home que adoita mexar nun canto do edificio que hai diante da miña casa. Alegroume intuír, ao miralo aos ollos, que ao verme tan seguro da miña nudez deixou de sentir vergoña por mexar no medio da rúa. Mirámonos durante uns segundos máis, e despois cada un de nós continuou co que estaba a facer.

Eu seguín escribindo a historia daquela parella heterosexual, narrando o que aconteceu durante o xantar.

Albóndegas con puré de patacas foi o que comeron os amantes. Preparounas el, e ela, considerando que foran as mellores que comera, bicoulle as mans ao cociñeiro. Ao notar nelas un cheiro que a repugnou, decatouse de que non as lavara logo de tocarlle as súas partes íntimas antes de preparar a comida. Deulle tanto noxo que vomitou.

Despois daquel incidente vestíronse e foron a unha cafetería do centro na que quedaran cunhas amizades. No lugar estaban reunidas as persoas máis intelixentes do universo. Como é posible que todas elas fosen galegas? Será que a choiva fainos ser brillantes?

Comentaba unha das mulleres alí reunidas que lera nunha revista que os homes que cociñan teñen unha vida sexual mellor e máis completa. Brais (o amante que non lavara as mans), sorrindo e con fachenda, dixo que era certo. Arra (a amante que vomitou) preguntou á muller que sacara o tema se tamén aparecía algo na revista sobre se as persoas que participaban na vida sexual daqueles homes ficaban satisfeitas.

Era luns, e Antía, considerando que estaba outra vez no meu peso ideal, xa voltara para a súa casa. Levanteime cedo o día da súa partida para lavar a roupa, e cando estaba a botala a secar vin saír ao mesmo vello da outra vez do médico. Dirixíase á esquina na que adoitaba mexar. Mais ao verme desviou a traxectoria para vir saudarme. Eu son pouco falador, porén, con aquel home quixen facer unha excepción. Cando había a suficiente confianza confesoume que levaba meses espiándome. Alegreime porque era a primeira vez na miña vida que alguén se interesaba por min. Sen ningunha dúbida fixera un amigo. Despedímonos e continuei coa escrita do relato.

-Serías tan amable de ir á cociña e traerme o computador? – díxolle Brais, metido na cama e cuberto ata o nariz con mantas, a Arra.

-E por que non me preguntas se sería tan parva como para ir? – respondeu ela que estaba tamén na cama.

Aquela relación non tiña futuro. Ela non o soportaba máis. Decatouse do absurdo que fora crer que podería vivir unha historia de amor perfecta cun rapaz calquera que coñecera ás catro da madrugada nunha noite de festa.

Sentíase enganada. Especialmente polos filmes de amor romántico heterosexual, que lle inculcaron que debía casar co primeiro tipo que fose amable con ela. Ademais, os pais, os profesores, os anuncios publicitarios, os amigos, a relixión, etc, tiñan tamén unha opinión sobre quen debería preñala no futuro. Porén, en ningún momento aparecían cando coñecía a algún rapaz estúpido interesado nela para dicirlle: “Atención. Estás a piques de comezar unha relación cun imbécil. Queres continuar?”, como fai o seu correo electrónico cando vai mandar unha mensaxe sen asunto.

Sempre que me canso de estar en Compostela vou pasar uns días á Adina. Ata que me farto da aldea, voltando de novo á cidade. A cuestión é que nunha desas viaxes á miña terra natal merquei un paraugas de boa calidade para darllo como presente ao vello. Así non se mollaría cando mexase perto da miña casa nos días de choiva.

Estando de volta en Compostela comecei a preocuparme co paso dos días ao ver que non aparecía. Así que decidín preguntar no médico se sabían algo. Dixéronme que estaba no hospital. Caera e levara un golpe na cabeza logo de esvarar co seu propio mexo. Grazas a iso souben cal era o seu nome. Porén, nunca o chamei por el porque para min sería sempre Amigo. Que a fin de contas era no que se convertera para min. Agradeceume o detalle do paraugas e prometeume que cando lle desen a alta pasaría máis tempo comigo. Íamos cultivar vexetais no pequeno xardín que había entre a miña casa e o canto no que mexaba.

Ningún dos dous sabía plantar nada. Fomos preguntar nunha tenda agrícola que podiamos cultivar e como. Mercamos uns libros didácticos, ferramentas e sementes. Á noite, para que ninguén nos vise, demos inicio ao noso proxecto vexetal. Ao acabar deime un deses baños que tanto me inspiran.

Na bañeira pensaba no curioso que era que aquel acto hixiénico fose a miña mellor musa. Preguntábame se sería o único a quen lle acontecía. Para saír de dúbidas chamei por teléfono a Amigo, que xa era o meu confidente e conselleiro.

-Canto te duchas inspíraste? – pregunteille.

-Se a inspiración é masturbarse pensando en algo ou alguén, si.

Logo seguín escribindo o relato aquel no que estaba a traballar.

“Ese rapaz é un terrorista”, pensou a nai de Arra cando viu por primeira vez a Brais. Ao pai tampouco lle agradaba o aspecto de náufrago anti-sistema que tiña o rapaz. Cada vez que escoitaban os bicos que se daban, ese son inofensivo e de baixa intensidade soaba nas súas mentes coma se fose unha explosión: PUM! E cada vez que pensaban en que aquel ser desprezable podía preñar á súa filla exemplar, parindo esta unha criatura tras outra ata completar un grupo revolucionario armado, choraban.

Tres días despois Arra deixou a Brais. FIN.

Se cadra o conto acaba de maneira brusca. Mais tanto ten. Non o deixou pola presión dos pais nin por ser idiota o rapaz, apeteceume a min que así fose. De feito, a partir do momento da ruptura o seu único desexo era comezar unha relación comigo. Parézovos egocéntrico? O meu relato, as miñas regras. Algún problema?

Arra desde que ficou solteira tiña máis tempo para outras cousas. Retomou vellos hábitos que perdera durante a súa relación e adquiriu algúns novos. No referente aos últimos comezou a pasar polo noso barrio cada noite para ver como traballabamos a terra. Nunca nos axudaba, e tampouco falaba para non estragar o noso momento especial. Conformábase con contemplarnos. Entenrecíaa verme tan unido a aquel home solitario. Valoraba que escoitase todas as súas historias aínda que repetise as mesmas de sempre. O del era falar moito e sachar pouco. A excepción de cando saía unha das veciñas do meu edificio para pasear o can. Entón sachaba con forza para que vise o bo traballador que era. Cando ela pasaba perto da nosa horta, Amigo sacaba a camisa para deixar ver o bo mantido que estaba. Quería darlle a entender que se fose o seu amante non lle ía faltar comida na mesa nin paixón na cama.

Pasados dous meses, Arra faloume unha tarde que me topei con ela pola rúa. Achegouse a min e saudoume. Era a primeira vez que tiñamos unha conversa. Díxome que coñecía un lugar no que medraban uns tomates de seis quilos e que quería levarme ata el para pedirlle sementes a quen os cultivaba. Eu non tiña ningún interese nos tomates nin nela. Mais fíxome aceptar a proposta a felicidade de Amigo cando vise unha boa colleita de tomates xigantes. Ademais comezaba a estar farto da actitude que tiña no referente á miña veciña. No campo podería respirar aire fresco sen estar contaminado polo amor que desprendía o vello desde que lle facía as beiras a aquela señora.

Os tomates non existían. Aquela mentira facía parte dun plan do meu amigo para afastarme durante un tempo da cidade. O suficiente para iniciar naquela mesma noite unha relación coa veciña.

A partir dese momento os seus costumes mudaron. O máis destacable foi que cada día, logo de saír da clínica, ía mexar á casa da súa amante. Recibíao esta co cuarto de baño limpo.

Aquilo supuxo a fin da nosa amizade. A horta ficou desatendida e pouco a pouco os legumes, as hortalizas e eu, fomos morrendo pola tristeza que nos provocou ser abandonados polo noso amigo.

A miña nai

O meu nome é Bálsoma. Dubido que saibades quen son, mais se me vedes polas rúas de Compostela identificarédesme facilmente. Son esa rapaza que vai a todas partes cun vaso na man. Lévoo porque teño saudades do son do mar. Cando quero escoitalo achego a unha orella o vaso e soa algo semellante.

Pasei a infancia e adolescencia na Torre, unha aldea próxima a Portonovo. Naquel lugar baixaba case a diario á praia para ver o solpor sentada na area, escoitando o relaxante son das ondas.

Cheguei á capital hai doce anos para estudar, e ao rematar a carreira non quixen voltar á miña terra. Non podía soportar a ausencia da miña nai no lugar no que pasei, grazas a ela, os mellores anos da miña vida. Morreu uns meses antes de comezar eu os estudos universitarios.

Mamá era xenial. Esforzábase para facernos felices a min e á miña irmá. Por exemplo cando nos levaba á escola, lugar que odiabamos tanto coma vós. Para que fósemos de boa gana facía sempre o mesmo xogo. Simulaba que o coche era un caza no cal ao apertar o botón do freo de man disparábanse mísiles imaxinarios, que destruían os vehículos que circulaban pola estrada. Íamos sumando puntos dependendo do tipo que fosen. Os coches valían 5, os autobuses 10, os camións 15 e os vehículos da policía 20. As motos non as incluímos porque era máis difícil acertarlles.

O reto consistía en sumar 100 puntos exactos sen pasarse. Unha cifra aparentemente baixa, porén, o traxecto á escola só nos levaba catro minutos. Entón, cando non chegabamos a ese número dabamos un par de voltas ata alcanzalo. Despois íamos correndo para clase, xa que a maioría das veces levábanos tempo obter os 100 puntos e chegabamos atrasadas.

Cando entramos no instituto de Vilalonga para cursar o bacharelato mamá deixou de levarnos e comezamos a ir en autobús. Consideraba que xa tiñamos a madurez suficiente para afrontar aquela nova etapa. Mais cando estaba na parte final do último curso comecei a inquietarme tanto polo meu futuro que non quería ir a clase. Entón decidiu levarnos de novo para evitar que aquela situación estragase o meu bo paso polo instituto a nivel académico.

Chegar desde a nosa casa ata alá levábanos dez minutos, así que decidimos que para que non fose tan fácil debíamos obter 200 puntos.

O día que tiven o último exame case non había tráfico, sendo necesario dar máis voltas do habitual. Comecei a inquietarme porque non tiñamos demasiado tempo e temía que por chegar tarde non me deixasen examinarme.

Aínda nos faltaban 15 puntos. É dicir: un camión, tres coches ou un autobús e un coche. Tivemos sorte porque un pouco despois vimos ao lonxe achegarse un camión. Cando estabamos o suficientemente perto, mamá apertou o botón. Mais xa non tiñamos ningún mísil. Entón, ante a gravidade da situación decidiu acelerar e bater de fronte contra o vehículo.

“Corre, fai o exame!”, esas foron as súas últimas palabras.

Superficial

Un día chamaron á porta. Era unha repartidora dunha empresa de mensaxería que traía un paquete para min. Tratábase dunha caixa enorme. Eu non pedira nada, mais como non tiña que pagar acepteino de boa gana. Cando a abrín o cheiro a podre que proviña do interior fíxome vomitar. Aquela caixa contiña o cadáver dunha muller. Tiña na fronte unha nota enganchada cunha chincheta. Nela estaba escrita a seguinte frase: “Como ves son unha persoa de palabra. Aquí tes o que che prometín”.

Enseguida lembrei unha conversa que mantivera uns corenta anos atrás cunha compañeira do instituto á que lle facía as beiras:

-Queres saír comigo? – pregunteille.

-Non. Ademais, por que queres estar cunha persoa que non coñeces? O único que fas é mirarme cando estamos en clase coma se foses un perturbado.

-Porque es a cousa máis linda que vin.

-Entón é polo meu corpo? Non che atrae a miña personalidade.

-Supoño que só me interesa a túa beleza.

-Pois entón non ten sentido. É mellor que non perdas máis tempo comigo.

-Entendo… – dixen con bágoas nos ollos.

-Non chores.

-É que…

-Teño unha idea. Cando morra podes ficar co meu corpo se queres.

Bo, bonito e barato

Hai uns anos voltaba unha noite para a miña casa logo de asistir a un concerto. Ía en coche. Estaba tan cansado que non puiden evitar durmirme. Foron uns segundos. O suficiente para soñar que viña un camión de fronte cando circulaba por unha recta. Espertei e vin que viña un camión polo carril contrario. Menos mal que reaccionei a tempo porque estiven a piques de bater contra el.

Se morrese naquela época sería un simple tipo de vinte anos que morreu nun accidente de tráfico. Se me acontecese agora algo semellante sería un simple tipo de trinta e catro anos morto nun accidente de tráfico. Como podedes ver a miña vida non mellorou nos últimos catorce anos.

A cousa é que estou a contarvos isto porque este verán fun a moitos concertos e festivais. E menos mal, porque esa época do ano teño que pasala na casa da miña familia. Entón é de agradecer calquera actividade de ocio que me manteña algún tempo fóra dese maldito lugar infernal.

-Ma, vou a un festival – díxenlle á miña nai un día da semana pasada.

-E que queres, cartos?

-Non, simplemente informarche de que non durmo na casa hoxe.

-Que optimista.

-Como?

-Se dis iso é porque confías durmir con algunha rapaza na súa tenda de campaña.

-Non digas parvadas.

-A ver se botas moza alá.

-Iso non vai pasar. Ademais o 99% da xente dos festivais está bébeda. O sexo con persoas nese estado non me resulta moi satisfactorio.

Cando estaba no festival preguntábame a min mesmo que facía naquel lugar, tendo en conta que as bandas que actuaban non eran do meu estilo.

Polo menos estaba fóra da casa e non tiña que aturar a ninguén. Igual que tampouco tiña que facelo nos concertos, xa que me colocaba nun lugar á marxe de todo. Mais infelizmente nun momento da noite apareceu unha rapaza. A min iso púxome moi nervioso porque non sei como actuar con persoas bébedas.

-Pareces Cristo con esa barba. Por que non convertes auga en viño? Ou mellor en vodka – díxome a moza.

-Se fose o tipo ese tería mellores cousas que facer que perder o tempo con maxia.

-Como ousas chamar tipo a Cristo?

-Non sei, non me interesa. Estasme molestando. Quero estar só.

-Es un egoísta.

-Eu? Se son a persoa máis altruísta do mundo.

–Darías a túa vida por alguén?

–Non creo que se lle poida chamar vida a isto.

Non sei que vería en min. Se cadra apreciou a miña decadencia e negatividade. Colleume da man e levoume a un lugar afastado do escenario.

Alí estivemos a discutir sobre que método de suicidio era o menos doloroso e tamén cal o máis barato. Especialmente a última cuestión, xa que eu tiña pensado subirme á torre de Hércules e saltar ao baleiro. Mais para poder facelo hai que pagar a entrada ao monumento.

-Entón que, como te vas matar? – díxome para concluír aquel debate.

-Non o sei. Á miña nai o suicidio non lle agrada porque di que así irei ao inferno.

-Parvadas. A xente que se suicida acaba no firmamento. Convértese en estrela. Ves todas esas que hai no ceo? Son persoas inadaptadas que nunca atoparon o seu lugar no mundo.

Aquel festival era nun lugar rural con pouca contaminación luminosa. Víanse tan ben as estrelas que pensei que debería formar parte daquela beleza. Só me faltaba ter claro como matarme.

Inicialmente non se me ocorría nada, mais logo de darlle mil voltas tiven unha idea interesante.

-Que che parece se imos a algún lugar con mar? – díxenlle á miña nova amiga ao pouco de ter a idea.

-Paréceme ben.

Cando chegamos á praia máis próxima vin que a marea estaba a baixar. Feito que era fundamental para o correcto funcionamento do plan, xa que necesitabamos tempo para construír un camiño con pedras e paus que nos permitise baixar o vehículo ata a beira do mar antes de que comezase a subir.

Foi un traballo esgotador, mais aínda tiñamos forzas para a segunda parte do plan, que consistía en foder. Fixémolo con moita paixón sabendo que aquela, se todo saía ben, sería a última vez que teriamos sexo. Ao rematar durmímonos cos corpos abrazados.

Pasadas unhas horas o coche quedou completamente cuberto pola auga. Foi un suicidio bo, bonito e barato.

Boa e xenerosa

Nun exame de matemáticas unha sucesión de peidos rompeu o silencio da aula.

–Desculpade. Cando penso en exceso expulso gases – dixen eu.

Era certo. Non creades que buscaba escusarme de calquera maneira. É cousa da xenética. A miña nai cando estaba no altar para dar o “si, quero”, cagou por ela do indecisa que estaba. Só tiña claro que non quería casar con aquel fulano que a deixara preñada. Parecíalle ridículo ter que pasar os próximos cincuenta anos da súa vida cun tipo co cal tivera cinco minutos de sexo. Mais pola presión social e familiar non lle quedou outra que aceptar.

Uns meses despois atopárona aforcada no faiado. E a min chorando no chan, co cordón umbilical uníndome aínda a ela. Quixo esperar ata o momento do parto para matarse. Acto que foi considerado como bo e xeneroso por todo o mundo que soubo da nosa historia. No xornal líase o seguinte titular: “Nai agarda a darlle a vida á súa filla antes de quitarse a propia”.

Será todo o bonito que queirades, mais eu prefería que se matase antes de parir, levándome con ela.